او می خواست یک باغ برای همشهریان آسایشگاه بسازد. داوطلبان رویای او را در یک روز محقق کردند

برای جودی فی، عمل ساختن یک باغ، باور به فردا است.

فی که به سرطان لوزالمعده مبتلا است، می‌خواست مسیری با نیمکت‌هایی در زمین دوستش نزدیک به آسایشگاه شاهزاده جورج، پیش از میلاد، به عنوان فضای باغی ایجاد کند که در آن او و سایر ساکنان بتوانند شادی و آرامش را بیابند.

“من می خواستم … فضایی را ارائه دهم که خانواده های آینده و بیماران بیمار بتوانند به یک مکان آرام بیایند، جایی که فقط بنشینند و فکر کنند، اما در عین حال تصویری از آن نداشته باشند. [hospice] ساختمان،” او گفت.

فی، که جمعه آینده 60 ساله می شود، می گوید که سعی کرده به تنهایی روی این پروژه کار کند اما وقتی خسته شد مجبور شد مکث کند.

اما به لطف یکی از ساکنان آسایشگاه و حمایت جامعه محلی، او توانست آرزوی خود را در یک روز برآورده کند.

روز شنبه، حدود 40 نفر از ساکنان در جنگلی در نزدیکی آسایشگاه انجمن مراقبت تسکینی در مرکز شهر پیش از میلاد گرد هم آمدند تا برای مسیری سنگ‌ها را بگذارند و یک در چوبی برای علامت‌گذاری مسیر راه‌اندازی کنند.

یکی از داوطلبان حتی برای کمک به جابجایی سنگ‌های سنگین و آسان‌تر کردن کار، یک دستگاه لودر با خود آورد.

“نمی توانی تحت تاثیر قرار نگیری”

دیوید موتوس پس از تماس یکی از ساکنان فی با وی، هفته گذشته در گروه فیس بوک Hell Yeah Prince George که دارای 46000 عضو است، برای پروژه Fay درخواست کمک کرد – تعداد قابل توجهی با توجه به جمعیت شهر حدود 76000 نفر.

Mothus، مدیر گروه، گفت که از دیدن این همه مردم با وجود باران بسیار هیجان زده است.

او گفت: “این افراد همه دوستان جودی نبودند… آنها فقط افرادی بودند که این انسان را در حال انجام این کار دیدند و حاضر شدند و شروع به کار کردند.”

“همه آنها به جز در این مورد مشترک داستان او به هم مرتبط نبودند. این یک چیز قدرتمند است – شما نمی توانید تحت تاثیر این نوع عزم قرار نگیرید.”

فی، که دو سال پیش به سرطان مبتلا شده بود، می‌گوید که آرزوی او برای ساختن باغی برای سایر ساکنان آسایشگاه ناشی از عشق او به زندگی و اشتیاق او برای کمک به دیگران است.

او گفت: “من می توانم بنشینم و بمیرم، یا می توانم بایستم و زندگی کنم.” “من ایستاده ام و زندگی می کنم و نفسم را گرفته ام. من پاهایم را دارم، زیبایی های اطرافم را دارم، مردمم را دارم، همه را دارم.

“پس چه چیزی برای زندگی نکردن وجود دارد؟”

فی گفت وقتی دید که افراد زیادی به تحقق رویای او کمک کرده اند، اشک در آمد. او امیدوار است که افراد دیگر بتوانند در آینده به گسترش فضای باغ ادامه دهند.

او گفت: “این برای جامعه است. برای مردمی است که به آن نیاز دارند.”

این تا آخر عمرم وجود خواهد داشت – و سال‌های آینده.»